Legendy Teksasu – Jeździec Bez Głowy

Jak już wspomniałam, we wrześniu Klub Polki pisze o różnych stworach z legend i baśni różnych krajów. W związku z tym przypomnę postać, która istniała naprawdę, a która stała się legendą Teksasu.

Postać jeźdźca bez głowy znana jest światu z licznych produkcji filmowych, w tym najnowszego serialu telewizyjnego 'Sleepy Hollow'.

Od przeszło stu pięćdziesięciu lat jeździec ów straszy mieszkańców Teksasu. Nikt nie chciałby spotkać na swojej drodze tej upiornej zjawy zwanej El Muerto (Śmierć). Mało kto jednak wie, jaka jest historia przerażającego jeźdźca i skąd się wziął.
Pierwszy raz widziano go w latach pięćdziesiątych XIX wieku, galopującego przez pustynne rejony Teksasu. Kowboje, którzy go spostrzegli, myśleli, że był to jeden z przedstawicieli lokalnych Indian, próbujący zastraszyć okoliczną ludność. Podjęte próby wytropienia go nie przyniosły jednak żadnych rezultatów. W wyniku tego zapanowało przekonanie, że El Muerto to najprawdziwszy zły duch. Zła sława jeźdźca bez głowy szybko się rozprzestrzeniała - pojawiał się on często, w różnych miejscach stanu siejąc powszechne przerażenie.

W owych czasach na terytorium Teksasu grasowały bandy rzezimieszków – koniokradów i złodziei bydła, rabujących ranczerów. Starali się temu zaradzić stróże prawa, Strażnicy Teksasu*, którzy patrolowali stan – wówczas krainę bezprawia - i ścigali bandytów.

Creed Taylor i William A. Anderson 'Bigfoot' Wallace (dwaj legendarni Strażnicy Teksasu) wytropili Vidala – herszta złodziejskiej grupy. Po schwytaniu bandyty, Wallace obciął mu głowę, a następnie posadził jego ciało na wierzchowcu, do którego je następnie przywiązał. Głowę Vidala, z sombrerem na niej (Vidal był pochodzenia meksykańskiego), umocował u boku tegoż konia. I tak rumak wraz z jeźdźcem galopował po bezdrożach Teksasu, strasząc tych, którzy mieli wątpliwe szczęście go zobaczyć. Jednocześnie rozwijała się legenda o El Muerto.

Po pewnym czasie konia, niosącego na swym grzbiecie ciało i głowę Vidala, złapano w małym miasteczku o nazwie Ben Bolt. Okazało się wówczas, że korpus bezgłowego jeźdźca podziurawiony był kulami oraz naszpikowany strzałami i dzidami – najwyraźniej wielu próbowało zabić El Muerto. Vidal pochowany został w okolicach Ben Bolt.

Po pogrzebie jeździec bez głowy pojawiał się jednak nadal. I nadal straszył. Prawdziwa zjawa, czy siła legendy?

*Ranger Walker, grany przez Chucka Norrisa, nie był pierwszym ani jedynym Strażnikiem Teksasu – przed nim było wielu innych. Prawdziwych.

 
Ilustracje:

• Rycina: Autor F.O.C. Darley (Le Magasin pittoresque) [Public domain], via Wikimedia Commons;
• Mapa Teksasu : Autor TUBS [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)], via Wikimedia Commons.

 

About My (Legal) Immigration Experience

Disclaimer: This post is based on our personal experiences. It is not meant to be (and cannot  be treated as) an immigration procedure guide. To learn the details on visas, immigration regulations, including current filing fees, you need to go to uscis.gov.

I have decided to write this post as none of our American acquaintances whom we talked to, had any idea about the (legal) immigration procedure. They had all assumed since so-called 'undocumented person' can have quite a good life here, being a legal immigrant must be even easier. A piece of cake. Well, the reality is totally different.

At the time when we were planning our life together, we did not know anything about the immigration laws either. We discovered them gradually, step by step.

Having quite a naive vision: marriage in Poland and then we leave the country together, we did not have the faintest idea how complicated the entire procedure would be. Anyway, if you are interested, here is our story...

Marriage

At first, we wanted to get married in Poland so that all my Polish family could attend the ceremony. However, according to the Polish legal rules, my fiance, a foreigner, would have had to have a document certifying that he was legally able to marry. The problem was, that the US do not issue such certificates to their citizens. The equivalent (to establish that legal ability) could have been a year long legal case at a Polish court. It was impossible both because of economic and practical reasons. My Texan would have had to live in Poland to be able to come for the court hearings again and again. That was why, we started searching information on what we should do to get married in the USA. And we started working on a K1 visa. That kind of visa allows one-time entrance to the United States. Then, within ninety days, the engaged couple has to get married. If it does not happen, the visa expires and alien fiancee/ fiance has to leave the country.

Step 1: My Texan Applies for Us

The documents which  he sent to the Immigration Office were:

• 127F form + attachments such as
• G325A form - his data and 'shortened life story',
• G325A form - my data and my 'shortened life story',
• copy of birth certificate,
• passport photo,
• affidavit of (my) support - form i134,
• evidence to prove that we have met personally within two years before the application day,
• + some more.

Filing fee: $340

No sooner did I start doing my part than his documents were officially accepted.

The most important piece of my attachments were the medical exam and test results. To have them done, I had to go to a health center designated by the American Embassy. The closest such place was in a city situated about 500 km away from my home. Needless to say, before the medical appointment day, I also needed to book a hotel room there. Obviously, I did not want to sleep at a railway station. The tests included chest X-ray, blood (syphilis) test (!) and general examination. The cost of the medical part is not covered by insurance so I had to pay for it myself.

Having had the X-ray done, I went for the blood test. Frankly speaking, I found that part rather embarrassing. Having my blood checked to prove that I was not a syphilis carrier. I had never had such a test. Why should I? I shared my thoughts with the nurse who was drawing my blood. To my surprise, she answered: 'You never know what you can learn about yourself.' It made me speechless. She had a point but, on the other hand, I knew my life story and no way the result of the test could be positive! And it was not of course.

Afterward, I met the doctor, who appeared to be a nice lady. She interviewed and examined me. Besides, I had to provide some proof on all the vaccinations I had had in my life. Luckily, I had kept (just as a keepsake) my childhood years medical documentation, so there was no problem with that thing either.

In the afternoon, I had to come back to the health center. The test results were ready then and I also met the doctor again. She filled out some special forms (in English) and packed everything into a big envelope, which she sealed and stamped as well. I was not to open the envelope in any case. I did not. It was all posted (with other papers) to the American Embassy.

The documents were:

• no-criminal records certificate,
• passport photos (2, I think),
• birth certificate.

Before my visa interview was scheduled, I also had to complete an online visa form.
After a long awaiting time, our papers were officially accepted and the day of the visa appointment/interview was set. I need to mention, that there is neither American Embassy nor Consulate in my home city. That was why I had to go for the interview to the capital of Poland. And again, I booked a hotel room in Warsaw and came to the city a day before the appointment. Next day, early in the morning, I went from my hotel place to the Embassy.

I am not sure how much the K1 visa cost then/how much I paid. Anyway, nowadays it is $265.

The Step 1 processing (and awaiting period) lasted about nine months, since the day when my Texan filed his application. After that time, I received my visa.

After the Marriage

The persons who have been transferred to the USA by their employers/company most often do not need to take care of their immigration matters. Everything is done by the company lawyers and the employer covers the cost of the procedure as well. The immigrant employees, not being aware of all the procedure difficulties, have no idea how lucky they are.

My husband and myself did everything (including the paper work) on our own. Without any support from anybody. Someone would say: "What a big deal? How hard can filling out some forms and sending documents be?"

If you think so, it means you know nothing about it. Surely, it is not enough that two honest people love each other, and they really want to be together. It is difficult to express/describe the stress connected with dealing with all the procedure. Collecting numerous documents again and again, the necessity of proving (again and again) that we did not get married only to get a green card for me. Although our intentions were true and sincere, at every stage, when the time came to study the official instructions and fill out another form, I felt a kind of cramp in my stomach. No, it was not because of the English language itself. It was the legal vocabulary of the forms and questions included in them which caused confusion. Since neither of us had had any training in the immigration laws, sometimes it was not easy to comprehend what certain expressions/phrases meant. It was all so stressful.  In case if had made a mistake while filling out a form, missed a filing date/deadline, forgotten about some attachments, it could have resulted in rejecting our case. Then I would have had to leave the country of course.  I am so happy we did manage! Despite all odds.

 

Step 2: Adjustment of My Status

A legal alien spouse of a citizen can apply for a conditional green card, which is valid for two years only.

Our paper work included:

Hubby

• i130 form - petition for alien relative,
• G325A form  - shortened life story,
• Affidavit of (my financial) support - another form,
• passport photo (again), birth certificate (copy) + some more papers.

Filing fee: $420

Me

• i485 form (6 pages),
• G325A form,
• 2 passport photos,
• my birth certificate translated into English,
• copy of my passport pages,
• copy of our marriage certificate,
• evidence of our life together as a married couple - quite a lot of it - too much to mention here ...

Filing fee: $985 + Biometrics $85

Biometrics accompany all the application stages. Every time, it included an appointment at a special office where I had to fill out a short form. Then a photo of my face was taken and the fingerprinting part was done. As my fingerprints happen to be light, I had to reappear at the office and had all the fingerprinting procedure done again.

My fingerprints had always been light. When I was 20, my sister and I went to a local fortune-teller for some palm reading. To my surprise, the lady did not read my palm then - she said I had no lines.

Anyway, at that time I also applied for a work permit (and sent additional passport photos). That was accepted really fast, and I was granted the permit soon.

Nonetheless, the processing of other forms lasted much longer - a few months. Finally, we received a letter with the date of our green card interview. Following the formal requirements, we went for the meeting prepared - with a suitcase of papers - to be able to prove that we had been married and lived together. Unfortunately, it was not enough. Apparently my light fingerprints were the matter of concern - we were told to bring the document (to prove I had no criminal records) issued by the main police station in the city where we lived at that time. We got really stressed - well, my records were clean, but we had to go back to our city (40-minute drive at good traffic conditions) and find that police station. We had no idea where the place was. Neither did we not know whether we would manage to find it on time and how long we would need to wait for the paper. We were also nervous because we did not know whether we would manage to come back to the Office before the closing time and hand in the document to 'our' Officer.

Luckily, we succeeded. We did find the right police station and the requisite certificate was issued with almost no waiting time. Fortunately, there was no traffic jam on our way back to the Office either. And we delivered the document on time.

Theoretically, we could have done it on another day, but, very possibly, our case would have been suspended then for who knows how long.

All in all, afterward, we were totally exhausted, but we were also very happy when I received the conditional green card, two weeks later.

 

Step 3: Marriage Registration in Poland

 

The time came to study Polish legal regulations - to find out what we should do and what documents would be required, to register our marriage in a civil record office in Poland. I learned that, first of all, we would need to obtain the Apostille (and what it is) for our marriage certificate. An Apostille is an official international confirmation of a document. In the USA such confirmation is done by the Secretary of State. That part was easy: a short form + a certified copy of the marriage certificate + fee posted to the State Office. Before long, we received the Apostille in the return mail.

Apostille fee: $15

We also needed a notarized translation (from English into Polish) of our marriage certificate. Polish is not a popular language in Texas, just the opposite. That was a reason why it was hard to find a registered Polish-English translator in the area we lived in. To make the story short, thanks to the data published by the Polish Consulate in Los Angeles, we got in touch with the right person. As a result of it, we received the translation of our documents certified by a notary.

Translation fees:
Notarized translation of my birth certificate - from Polish into English = $50
Notarized translation of our marriage certificate - from English into Polish = $150

Subsequently, we registered our marriage in Poland with the help of the Polish Consulate. Not long after filing, we acquired (by mail) a Polish marriage certificate. It means that we are recognized as a married couple not only here, in the States, but also in Poland.

Marriage registration fee: $87

At that time (more or less), my Polish passport expired. I had to have a valid passport to be able to continue with the immigration procedure. According to Polish law, you apply for a passport personally. It is not possible to do it by mail. Since there is no Polish Embassy or Consulate in Texas, I had to wait till the LA Consulate persons came to our area to deal with passport matters  (they usually do it twice a year). We did not know that it would be possible to have a passport photo done during the Consulate meeting so we went to a local photo kiosk to have it taken. We asked for a Polish passport photograph. Although we gave the photo size details to the store clerk (it had to be in centimeters, its size is different from the American passport photo size), he looked for the Polish passport photo options on the computer. There were names of other countries (including France) but Poland was not included in the store software. To our disappointment, we heard: 'Sorry, we do not do such photos'. We came back home and I found out (on the Internet) that French passport picture size is the same as the one we needed. Off to the store again - we asked for a French passport photo. I had it taken then but the problem was, the kiosk ruler/cutter was set for inches not centimeters. So we had to cut out the pictures ourselves - at home.

A trivial thing - having passport photos taken - which usually lasts a few minutes, took us a half a day. Anyway, thanks to the fact that we had those pictures ready, we did not need to wait long in the passport line on the Consulate appointment day.

Polish passport filing fee: $119

Step 4: Conditions Removal

Two years later, within 90 days before my conditional green card expiration day, I applied for the conditions removal.

We collected all the required papers and posted them to the Office. Quite naively, since our marriage is true and honest, we thought there would be no problems and the permanent residence status would be granted to me more or less automatically. Well, we were wrong.

What I sent then:

• i751 form (11 pages),
• affidavit written by two persons who had known us, to confirm that we really had been together as a couple,
• various documents to confirm the same as above - bank statements, bills + some more,
• certificate of my non-criminal records (just in case if it was needed again).

Filing fee: $505 + Biometrics: $85

Sometime later, I received a formal letter. The message was - the papers which I had posted did not convince the Office that we entered our marriage in good faith (= according to that, our intentions were not honest). Apart from that, I was informed that if I would not convince the Office our marriage had been true by (the date was given), our case would be rejected + myself deported.

How I did feel then, it is difficult too express. How can I convince those Officers that I love my husband, he loves me, and we have been going through all the paper procedure because we are honest, and we want to be legally and lawfully together?

My husband got so nervous then that he was not able to eat anything till the end of that day.
What could we do? We collected even more documents - bills and such - packed them all into a very large envelope and sent them by mail at the given address. We hoped that would be enough to prove our good intentions.

During the time while my case was pending, my conditional card expired. One day, I needed to do some errands at a local bank. I took the expired card and the Official Letter informing that my stay in the States had been legally expanded and - shortly speaking - that 'I was legal'.

Unfortunately, I was not able to obtain anything in the bank. The Official Letter which I brought was read but it did not do any good. The bank rules required having a valid ID with a picture, not a letter. And my card was not valid. Sitting in front of a bank clerk, I was quite helpless. I felt like crying then. Despite being a legal immigrant, I was not able to achieve anything. Sadly, the only thing which I could do was to leave the bank. I was unhappy but I did so.

Anyway, to our relief, our papers were accepted. Around nine months after the Step 3 application day, I received the permanent resident card.

Step 5 - Getting Closer to the Big Ceremony Day

 

Three years passed since my first card was issued. It was time to apply for Naturalization. I studied the information on the immigration procedure very carefully, not to omit/miss anything.

The proper form (20 pages) to which I attached two passport photos, copies of my cards issued by the Office, copies of some of my passport pages, documents proving that we were/had been married + some more. I simply did not want any doubts regarding our marriage (and troubles again).

A very thick envelope was mailed.

Filing fees $595 + Biometrics $85

At that stage, everything went surprisingly quickly. After a month time, I had my biometrics appointment. About four months later, there was my civics test + meeting with an Officer. I answered all the test questions correctly. All was well. We were happy. Two weeks after that, the Big Ceremony day came. It was scheduled very early in the morning, so we left our home a few minutes after 6 am, to be at the Place on time.

The Ceremony was solemn but nice as well. I could hardly believe that, after all the struggle, we reached the Big Day.

Well, we are really happy and proud of course. We managed! Despite all the stress and turbulence which we had experienced. We are proud of what we achieved. I am proud to be an American.

To sum up, the entire procedure, including the time when I was still in Poland, lasted about 5 years. Almost as long as university studies. I am so very glad it is over  and we can simply enjoy our life now, not thinking about papers and stuff.

In the post, I did not include the expenses connected with obtaining passport photos, certified document copies, postal service fees, traveling expenses, the initial medical part, and the hotel accommodation price. Generally speaking, summarizing everything (including the fees given above), it all cost us more than $4000. The amount of stress which we experienced and which many times reached its peak, is not measurable in any way. At any rate, it is so very good we can spend our money and energy on other things now.

Just a note at the end - while being a legal alien spouse, I was not eligible to any financial benefits such as food stamps or free medical care.

Disclaimer: This post is based on our personal experiences. It is not meant to be (and cannot  be treated as) an immigration procedure guide. To learn the details on visas, immigration regulations and current filing fees you need to go to uscis.gov.

O Papierologii i Procedurze Urzędowej Mojej Emigracji

Kiedy planowaliśmy małżeństwo i wspólne życie, nie wiedzieliśmy nic o przepisach emigracyjnych. Odkrywaliśmy je stopniowo, krok po kroku. Na początku tej drogi byliśmy jak dzieci we mgle, nieświadome niczego. Mając naiwną wizję: ślub, a potem wyjazd razem, nie mieliśmy pojęcia o meandrach procedury papierologicznej, która wtedy była przed nami.

Cała urzędowa droga, którą przeszliśmy, poczynając od jej samego początku, kiedy byłam jeszcze w Polsce, trwała prawie pięć lat. Tyle, co studia magisterskie. Jak to dobrze, że to już historia....

Ślub

Zawarcie małżeństwa z obcokrajowcem jest w Polsce możliwe pod warunkiem, że przedstawi on w USC potwierdzenie zdolności prawnej do wstąpienia w związek małżeński. Dokument taki wystawia stosowny urząd w kraju, z którego obcokrajowiec pochodzi. Problem jednak w tym, że Stany Zjednoczone tego typu zaświadczeń swoim obywatelom nie wydają. By móc wziąć ślub w Polsce, musielibyśmy byli złożyć wniosek o rozpoczęcie postępowania sądowego (sąd polski), które miałoby na celu ustalić wymaganą przepisami 'zdolność prawną' mojego Obcokrajowca. Jak poinformowano mnie wówczas w sądzie, przewód taki trwałby około roku. W tym czasie mój Teksańczyk musiałby się stawiać na wezwania/posiedzenia sądu. Musielibyśmy także zatrudniać tłumacza przysięgłego, który uczestniczyłby w rozprawach oraz tłumaczyłby potrzebne dokumenty. Wszystko to byłoby do zrealizowania tylko wtedy, gdyby mój mąż - wówczas narzeczony - mieszkał na stałe w Polsce. Częste zwalnianie się z pracy i przyloty do Polski na wezwania sądu były zwyczajnie niemożliwe. Nie mówiąc o kosztach postępowania sądowego i wszystkim, co by się z tym wiązało.

Było nam przykro, gdy się okazało, iż z wyżej wymienionych przyczyn, których nie można było niestety 'przeskoczyć', ślub w Polsce nie wchodził w grę.

Zaczęliśmy więc studiować przepisy 'z drugiej strony', by dowiedzieć się jakie warunki musielibyśmy spełnić, by móc wziąć ślub w USA. Rozpoczęliśmy starania o uzyskanie dla mnie wizy K1. Wiza ta uprawnia do jednokrotnego wjazdu do USA, przy czym w terminie 90 dni od daty przyjazdu należy zawrzeć związek małżeński z narzeczonym, którego nazwisko wpisane jest w wizie. W razie niespełnienia tego warunku, wiza wygasa i nie ma możliwości jej przedłużenia. 'Alien' narzeczona/y wraca wówczas do kraju, z którego przybyła/ł.

Krok 1 - mój Texan złożył wniosek 127 F (+załączniki) w urzędzie imigracyjnym w USA

Niektóre z tych załączników to:

• formularz 325 A - dane osobowe i historia życia wnioskodawcy;
• formularz 325 A - moje dane osobowe i moja historia życia w skrócie;
• kopia aktu urodzenia wnioskodawcy;
• zdjęcie paszportowe wnioskodawcy (jeszcze nie raz trzeba będzie je przedkładać);
• formularz i134 - oświadczenie o chęci i zdolności wnioskodawcy w zakresie wspierania mnie, czyli 'alien' narzeczonej, w sferze duchowej, moralnej i finansowej (oczywiście głównie chodzi o tę ostatnią);
• zaświadczenia z banku;
• zaświadczenie z zakładu pracy Texana;
• dowody na to, że spotkaliśmy się osobiście w czasie dwóch lat od dnia złożenia wniosku;
• nasze oświadczenia o chęci i zamiarze zawarcia związku małżeńskiego w regulaminowym terminie.

Opłata urzędowa 340$

Dopiero po oficjalnym zatwierdzeniu przez Urząd wyżej wymienionego wniosku, mogłam przystąpić do akcji ja.

Kluczowym załącznikiem do mojego podania wizowego były wyniki badań lekarskich, które musiałam odbyć nie byle gdzie, ale w przychodni lekarskiej wskazanej przez Ambasadę. Do wyboru miałam trzy ośrodki zdrowia: w Warszawie, Krakowie i (na szczęście) Poznaniu. Najbliższy memu miejscu zamieszkania (500 km) był ten ostatni. Umówiłam się więc telefonicznie na wizytę, zamówiłam nocleg w hotelu (nie chciałam koczować w nocy na dworcu kolejowym), kupiłam bilet na pociąg i w wyznaczonym dniu pojechałam do Poznania (oczywiście musiałam też wziąć 'wolne' w pracy).

Na miejsce (publiczny ośrodek zdrowia) trzeba było stawić się z ważnym paszportem, którego numer wpisano na wynikach badań. Testy regulaminowe, które przeszłam to: rentgen klatki piersiowej, badanie krwi na syfilis (!) oraz ogólne badanie lekarskie. Wszystko to odbyło się we wczesnych godzinach porannych. Najpierw uiściłam opłatę za testy (nie pamiętam dokładnie ile, ale było to +/- 50-75 zł), potem poszłam na rtg i badanie krwi. Rozumiałam potrzebę urzędową owych badań, jednak sprawdzanie mojej krwi pod kątem tego, czy może mam syfilis, było dla mnie dość żenujące. Podzieliłam się moimi odczuciami z panią pielęgniarką, która pobierała mi krew. Usłyszałam w odpowiedzi, że: „nigdy nie wiadomo, czego można się o sobie dowiedzieć". Oniemiałam. Niby racja, ale historia mojego życie nie miała w sobie niczego, co mogłoby sprawić, że wynik tego badania krwi mógłby być inny niż negatywny.

Zaraz potem czekałam w kolejce do lekarza. Pani doktor była bardzo sympatyczna. Zbadała mnie 'od stóp do głów' i przeprowadziła wywiad dotyczący stanu mojego zdrowia. Musiałam też przedstawić zaświadczenie określające, jakie odbyłam w swym życiu szczepienia. Nie było z tym problemu, miałam bowiem ze sobą swoją prehistoryczną książeczkę zdrowia dziecka, którą na szczęście zachowałam przez lata z powodów sentymentalnych.

Koszt badania lekarskiego (poza tym co zapłaciłam za testy) wyniósł 250 zł

Koperty owej nie wolno mi było otwierać pod żadnym pozorem. Zgodnie z instrukcja urzędową, przesłałam ją, wraz z innymi załącznikami, do Ambasady USA w Warszawie.
Pozostałe załączniki:

• Zaświadczenie o niekaralności (koszt uzyskania dokumentu = 50 zł) 
• Odpis zupełny aktu urodzenia
• 2 (o ile dobrze pamietam) zdjęcia paszportowe (format amerykański).

Częścią tego etapu procedury było też wypełnienie odpowiedniego wniosku wizowego online.

Po długim oczekiwaniu na rozpatrzenie naszej sprawy oraz wyznaczenie terminu 'rozmowy wizowej' w Ambasadzie, w końcu nadszedł ten dzień. Było to w czerwcu, trzy dni przed końcem roku szkolnego. Spotkanie miałam wcześnie rano. Wiem, że niektórzy udają się do Ambasady prosto z pociągu. Ja jednak nie chciałam, po nocy spędzonej w podróży, wyglądać na rozmowie ' jak z krzyża zdjęta'. Dlatego zamówiłam nocleg w stolicy i do Warszawy pojechałam dzień wcześniej. Na szczęście udało mi się znaleźć kwaterę, a właściwie było to mieszkanie - kawalerka, która znajdowała się pięć minut 'spacerkiem' od Ambasady. Miało to swoje znaczenie. Nie znam Warszawy. Cieszyłam się więc, że po przyjeździe mogłam zrobić rozpoznanie terenu, a rano spokojnie udać się na spotkanie. Bez nerwów, czy zdążę i bez szukania - gdzie to jest.

Cena wizy - zapłaciłam wówczas chyba ok. 750 zł. nie pamiętam dokładnie. Sprawdziłam, że obecnie wiza K1 kosztuje 1060 zł / 265$.

Po ponad dziewięciu miesiącach od dnia, w którym Texan wysłał wniosek o rozpoczęcie postępowania w celu przyznania wizy narzeczeńskiej, w końcu wizę otrzymałam.

Po ślubie

Osoby, które znalazły się w USA w wyniku transferu wykonanego przez zakład pracy, najczęściej są w tej dobrej sytuacji, że nie muszą zajmować się sprawami imigracyjnymi. Wszystko załatwiają za nich prawnicy zatrudnieni przez firmę, w której imigrant pracuje. Pracodawca ponosi też koszty związane z procedurą. Główni zainteresowani - imigranci - nie mają więc nawet pojęcia, co ich omija.

My załatwialiśmy wszystko sami. Bez wsparcia z jakiejkolwiek strony. Powiedziałby ktoś: „Co za problem wypełnić kilka formularzy i wysłać odpowiednie dokumenty?"

Trudno jest przedstawić i wytłumaczyć stres, jaki przynosił każdy kolejny etap tej zawiłej procedury. Gromadzenie odpowiedniej dokumentacji, konieczność ciągłego udowadniania, że nasze małżeństwo jest prawdziwe i uczciwe, i nie było zawarte tylko w celu uzyskania mojego prawa pobytu w tym kraju, również wiązało się z - powiedziałabym - przewlekłym stresem. Błędne wypełnienie druków, niespełnienie wymaganych kryterii, niedostarczenie odpowiednich/odpowiedniej ilości dokumentów w określonym przepisami terminie, mogło skutkować odrzuceniem naszej sprawy, a tym samym koniecznością mojego przymusowego wyjazdu z USA.

Za każdym razem, gdy przyszło mi studiować rządowe instrukcje, a potem wypełniać kolejny formularz, czułam nerwowe skurcze żołądka. Nie, problemem wcale nie był język angielski jako taki. Odpowiadanie na pytania zawarte w aplikacjach nierzadko wiązało się z ustalaniem odpowiedzi na pytanie: „Co autor w tym przypadku miał na myśli?” Język urzędowy/prawniczy, w którym sformułowane są tego typu dokumenty, jest niestety dla osób nieszkolonych w całej procedurze, dość enigmatyczny.

Krok 2 - Uregulowanie mojego statusu pobytu

Małżonek obywatela USA może ubiegać się o warunkową kartę stałego pobytu. Karta ważna jest tylko dwa lata. Po upływie tego okresu należyaplikować o zdjęcie warunku i przyznanie statusu rezydenta. Jeśli ktoś nie złoży podania o zdjęcie warunku (znów ważny termin składania wniosku) lub zostanie ono rozpatrzone negatywnie - żegnaj Genia, nie ma dyskusji - małżonek 'alien' wraca, skąd przybył.

Tym razem aplikowaliśmy obydwoje:

Mąż

• i130 formularz
• G 325 A - formularz ze skróconą historią jego życia
• Oświadczenie o wsparciu małżonki finansowym itp. - i864
• zdjęcie paszportowe (znowu), kopia aktu urodzenia itp., itd.

Opłata urzędowa 420$

Ja

• i485 wniosek o przyznanie owej karty warunkowej (6 stron)
• G 325 A - formularz ze skróconą historią mojego życia
• 2 zdjęcia paszportowe
• kopia aktu urodzenia z tłumaczeniem na angielski
• kopia stron paszportu z wizą i dokumentem wjazdu
• kopia aktu ślubu
• dokumenty świadczące o naszym wspólnym zamieszkaniu - dużo by tu wymieniać....

Opłata urzędowa 985$ + 85$ biometryka

Biometryka towarzyszy każdemu etapowi procedury - w wyznaczonym terminie zgłaszałam się do Urzędu w celu pobrania moich odcisków palców, zrobienia zdjęcia mojej fizjonomii, wypełnienia krótkiego formularza - w sumie potwierdzenia, że ja to ja. Moje odciski palców mają taką urodę, że są delikatnie wyżłobione - takie mam delikatne, hrabiowskie rączki od urodzenia. Z tego powodu miałam nieprzyjemność bycia powtórnie wezwaną na ową biometrykę. Na szczęście płacić drugi raz 85$ nie trzeba było.

Razem z dokumentami wymienionymi powyżej, złożyłam wniosek o pozwolenie na pracę i 765 (+ 2 zdjęcia paszportowe do tego), który dosyć szybko rozpatrzono pozytywnie.

Za każdym razem wysyłaliśmy (pocztą) dokumenty z opcją możliwości śledzenia przesyłki w Internecie. Przynajmniej mieliśmy pewność, że nasze ważne papiery doszły na miejsce.

Rozpatrzenie wniosków związanych z uzyskaniem prawa pobytu w USA zajmuje kilka miesięcy, trzeba nastawić się na cierpliwość. Dostaliśmy w końcu oczekiwane przez nas zawiadomienie o wyznaczonym terminie rozmowy z Urzędnikiem (a właściwie Oficerem). Rozmowa ta ma decydujące znaczenie w sprawie, to znaczy czy karta warunkowa zostanie przyznana. Na rozmowę należy przybyć z walizką różnych dokumentów, którą to walizkę mieliśmy przy sobie - okazaliśmy do wglądu wymagane dowody 'pożycia razem'. O pytaniach, jakie padają w czasie takich spotkań, można czytać w sieci różne historie. Nas nie pytano na szczęście 'po której stronie łóżka śpi żona/mąż' (chociaż odpowiedź nie sprawiłaby nam problemu). Nic z tych rzeczy. Najwyraźniej jednak wątpliwości budziły, wspomniane wcześniej, moje delikatne linie odcisków palców. Co wprawiło mnie i małżonka szanownego w stan nerwowy. Ku naszemu totalnemu zaskoczeniu (coś spoza listy dokumentów w naszej walizce), polecono nam dostarczyć zaświadczenie o mojej niekaralności, wystawione przez komendę główną policji znajdującą się w miejscowości, w której wówczas mieszkaliśmy.

To był dopiero stres! Musieliśmy więc wrócić do tej naszej miejscowości (ok. 40 minut jazdy samochodem przy bezkorkowym ruchu) i znaleźć ów główny komisariat policji. Nie mieliśmy pojęcia, gdzie jest i gdzie go szukać. No i nerwy jak 150. Czy zdążymy znaleźć, czy będzie jeszcze otwarty? To był piątek, a w piątki niektóre urzędy państwowe pracują krócej/są nieczynne. Czy długo będziemy czekać na wystawienie zaświadczenia?

Przypomniało mi się wówczas to, co usłyszałam od pielęgniarki w Poznaniu: „nigdy nie wiadomo, czego można się o sobie dowiedzieć". Było to oczywiście bez sensu, bo żadnych problemów z prawem nie miałam, ale wszystko to ze stresu. Denerwowaliśmy się też, dlatego że nie wiedzieliśmy, nawet jeśli znajdziemy właściwy budynek - komendę policji, i uzyskamy zaświadczenie, czy zdążymy wrócić do Urzędu Imigracyjnego i dostarczyć je właściwemu Oficerowi przed końcem godzin urzędowania.

Na szczęście udało nam się znaleźć Komendę, dokument wydano nam (za drobną opłatą) prawie od ręki. W drodze Powrotnej do Urzędu nie było korków i zdążyliśmy dostarczyć papier do rąk własnych owego Oficera.

Teoretycznie mogliśmy zawieźć ten papier w następnym tygodniu. Wówczas jednak nasza sprawa uległaby zawieszeniu na nie wiadomo jak długo.......

Po tym wszystkim mieliśmy serdecznie dosyć. Czułam się jak przekłuty balonik, z którego uszło całe powietrze. Cieszyliśmy się jednak bardzo, kiedy dwa tygodnie później dostałam kartę warunkowego pobytu.

Krok 3 - Umiejscowienie aktu slubu w polskim Urzędzie Stanu Cywilnego (innymi słowy rejestracja małżeństwa w Polsce)

Znów studiowałam przepisy prawne - tym razem polskie. Po pierwsze dowiedziałam się, że potrzebny będzie Apostille (oraz co to jest). A jest to mianowicie urzędowe potwierdzenie prawdziwości dokumentu. Potwierdzenie takie wystawia Sekretarz Stanu, w którym się mieszka. Wypełniliśmy więc kolejny formularz, załączyliśmy urzędowo potwierdzoną kopię aktu ślubu i wysłaliśmy do biura Sekretarza Stanu. Na odpowiedź i Apostille nie czekaliśmy długo.

Opłata za Apostille: 15$

Na tym etapie potrzebne nam było także potwierdzenie kserokopii dokumentów polskich przez notariusza polsko-angielskojęzycznego. W naszej części Teksasu język polski nie jest językiem powszechnie używanym, wprost przeciwnie. Bardziej popularnym jest np. mandaryński. Niełatwo więc nam było znaleźć potrzebnego nam notariusza. Szukaliśmy takiej osoby w miejscowych firmach prywatnych i państwowych, w bankach i gdzie tylko się da. Na próżno. Bez tego nie mogliśmy aplikować. Zapytałam więc kilka osób z lokalnej Polonii (które mieszkają tu na tyle długo, by wiedzieć więcej i znać więcej ludzi niż my), czy nie wiedzą, gdzie możemy znaleźć polsko-angielskiego notariusza. W odpowiedzi usłyszałam, że nie, nie znają i nie wiedzą.

Byłam załamana. Stanęliśmy z naszymi sprawami w miejscu. Zaczęłam więc dalsze poszukiwania w Internecie. Przypadkowo natknęłam się na (otwartą wówczas) grupę Facebookową miejscowej Polonii. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu - te same osoby, które powiedziały mi, że nie znają polonijnego notariusza, w owej grupie, dużo wcześniej, podały namiary na taką osobę, mieszkającą  całkiem niedaleko.

Z informacji tej skorzystałam, umówiłam się na spotkanie z notariuszem. W końcu uzyskaliśmy potrzebne nam potwierdzenie - pieczątkę i podpis. Pani notariusz bardzo dziwiła się, skąd miałam jej nazwisko i numer telefonu. Powiedziałam więc zgodnie z prawdą, że dane te znalazłam na FB. Wkrótce po tym spotkaniu, status wspomnianej Facebookowej grupy polonijnej zmieniono na utajniony. Numeru telefonu notariuszki nie zachowałam. Podczas naszej rozmowy stwierdziła ona, że będzie musiała go zmienić. Dla nas było wówczas bardzo ważne, że mogliśmy dalej załatwiać nasze sprawy urzędowe. Nie, do owej grupy na FB nie przystąpiłam.

Umiejscowienie aktu ślubu dokonuje się za pomocą polskiej ambasady lub konsulatu. Kolejne dokumenty, których potrzebowaliśmy do złożenia wniosku o umiejscowienie to notarialnie potwierdzone tłumaczenia, dokonane przez zawodowego tłumacza mieszkającego w USA.

Najbliższy nam Konsulat RP znajduje się w Los Angeles. Na stronie Konsulatu dostępna jest lista tłumaczy, zamieszkałych w naszym stanie. Inna sprawa, że lista okazała się nie całkiem aktualna. W każdym razie znaleźliśmy na niej dane kontaktowe - tłumacza, którego cennik usług był dla nas do przyjęcia. Ze względu na to, iż tłumacz ten mieszka daleko od nas (znowu nikt w naszej okolicy), wkrótce dostaliśmy przetłumaczone dokumenty, dostarczone pocztą. Mogliśmy wówczas wysłać  wniosek o umiejscowienie + wymagane załączniki do Konsulatu. Po załatwieniu sprawy w Polsce dostaliśmy pocztą zwrotną polski akt ślubu wydany przez USC.

• Opłata za tłumaczenie aktu ślubu na j. polski oraz mojego aktu urodzenia na angielski + potwierdzenie notarialne tłumaczeń = 200$.
• Opłata urzędowa za umiejscowienie aktu ślubu w Polsce: 87$

Krótko po tym stracił ważność mój polski paszport. Jak już wspominałam, w Teksasie nie ma polskiej placówki konsularnej, a aplikować o polski paszport należy osobiście. Nie można zrobić tego wysyłając wniosek pocztą. Lot do Los Angeles w celu załatwienia paszportu nie wchodził w grę, musiałam więc czekać aż przedstawiciele Konsulatu przybędą w nasze strony na tzw. dyżur konsularny.

Nie wiedzieliśmy, że podczas dyżuru będą także robione zdjęcia paszportowe, dlatego udaliśmy się w tym celu do pobliskiego punktu usług fotograficznych. Zdjęcie do polskiego paszportu (ma inne wymiary niż do paszportu amerykańskiego) w centymetrach? Nie robimy takich. Pracownik punktu szukał w komputerze i szukał - polskich wymiarów zdjęcia paszportowego (to, że podaliśmy te wymiary nie liczyło się). Na liście dostępnych usług Polski nie było. Widziałam jakie inne kraje europejskie były wymienione w oprogramowaniu sklepowym. Wróciliśmy do domu. Sprawdziłam (Internet oczywiście), że zdjęcie do francuskiego paszportu  ma takie same wymiary jak polskie. Wróciliśmy więc do punktu usługowego i zamówiliśmy 'francuskie' zdjęcie paszportowe. Zrobiono, ale wyciąć je musieliśmy sami w domu. Linijka w wycinarce sklepowej ustawiona bowiem była w calach, a nie w cm.

Zrobienie zdjęcia paszportowego - niby pestka. Straciliśmy pół dnia na cos, co normalnie zajmuje parę minut. Jednak dzięki temu, że na dyżur konsularny przybyliśmy z gotowym zdjęciem paszportowym, nie musieliśmy długo czekać w kolejce, by załatwić co trzeba.

Opłata za wydanie paszportu polskiego: 119$

Krok 4 - zdjęcie warunku z karty stałego pobytu

W czasie 90 dni przed upływem ważności karty warunkowej (zanim upłynie termin dwóch lat od jej wydania), należy aplikować o zdjęcie warunku, a tym samym o jej przedłużenie.

Naiwnie myśleliśmy, że po złożeniu następnej porcji dokumentów, przedłużenie nastąpi, mniej więcej niejako automatycznie. Nic z tych rzeczy.

Co wysłałam do Urzędu tym razem:

• formularz i751 (11 stron),
• zaświadczenie o mojej niekaralności (na wszelki wypadek),
• kserokopię mojej dotychczasowej karty + kopie różnych dokumentów świadczących o naszym nieprzerwanym byciu i zamieszkaniu razem,
• pisemne poświadczenia dwóch osób - w celu potwierdzenia tego samego, co wyżej.

 Opłata urzędowa 505$ + biometryka 85$ 

Jakiś czas później otrzymałam List Urzędowy, w którym informowano mnie, że przesłane przeze mnie dokumenty nie przekonały Urzędu, że zawarliśmy związek małżeński w dobrej wierze (= z uczciwych powodów). Z listu dowiedziałam się też, iż jeśli w wyznaczonym terminie nie przekonam Urzędu co do prawdziwości naszego 'matrymonium' (nie prześlę więcej papierów), to moja sprawa zostanie odrzucona, a ja deportowana.

Nie powiem jak się wtedy czułam. Jak mam przekonać urzędników, że kocham męża, on mnie, a całą papierologiczną drogę przez mękę przechodzimy, bo chcemy uczciwie być razem? Mąż się tak wtedy zdenerwował, że nie był w stanie zjeść ani obiadu, ani nic w ogóle do końca tego dnia.

No cóż, zapakowaliśmy w bardzo dużą kopertę jeszcze więcej dokumentów i wysłaliśmy pod wskazany adres. Mieliśmy też nadzieję, że tym razem to wystarczy, by przekonać odpowiednie władze o naszych uczciwych intencjach.

W czasie oczekiwania na rozpatrzenie mojego wniosku wygasła niestety moja tymczasowa, warunkowa zielona karta. Miałam wówczas cos do załatwienia w banku. Zaopatrzona w 'starą' kartę oraz List Urzędowy informujący o tym, że moja sprawa jest w toku - i, że, ogólnie rzecz biorąc, 'jestem legalna'. Niestety w banku załatwiono mnie odmownie - powód: nieważna karta pobytu. Z Listem Urzędowym się zapoznano, ale przepisy bankowe wymagają od klienta okazania ważnego dowodu tożsamości ze zdjęciem, a ja takiego nie miałam. Siedząc wtedy przed urzędnikiem bankowym poczułam się okropnie. Nie miałam ochoty na walkę z wiatrakami. Wyszłam z banku, bo zwyczajnie chciało mi się płakać.

Po mniej więcej dziewięciu miesiącach od dnia złożenia aplikacji, dostałam w końcu bezwarunkową kartę stałego pobytu.

Krok 5 - Coraz bliżej do finału

 

Upłynęły trzy lata od przyznania mi statusu rezydenta i przyszedł czas na to, by aplikować w sprawie naturalizacji. Bardzo uważnie studiowałam wszystkie związane z tym urzędowe instrukcje, by niczego nie przeoczyć. Oprócz odpowiedniego wniosku (20 stron), do Urzędu wysłałam też 2 zdjęcia paszportowe (znowu) + kopie różnych dokumentów - kart, zezwoleń, stron z paszportu polskiego nieaktualnego i aktualnego, stron z wizą, dowody na wspólne życie razem od początku małżeństwa itp., itd. Nie chciałam, by i tym razem Urząd miał co do mnie jakiekolwiek wątpliwości.

Opłata urzędowa 595$ + biometryka 85$

Tym razem wszystko poszło szybciej niż się spodziewałam. Po miesiącu miałam termin biometryki, po czterech rozmowę z Oficerem + test wiedzy. Ptrzygotowałam się do sparwdzianu mojej znajomosci faktów dotyczących USA więc nie było z tym żadnych problemów. Odpowiedziałam prawidłowo na wszystkie pytania. Czułam się wówczas jakbym broniła drugą pracę dyplomową. Zdałam. Co za ulga!

Po dwóch tygodniach od testu nadszedł mój Dzień Przysiegi. Uroczystość wyznaczono na bardzo wczesną godzinę poranną. By zdążyć na nią i uniknąć ewentualnych problemów związanych ze wzmożonym natężeniem ruchu drogowego w czasie, gdy większość ludzi spieszy do pracy; robotami na drodze; nieprzewidzianymi korkami czy wypadkiem (zdarza się tu często) blokującym całą autostradę, wyruszyliśmy w drogę już po szóstej rano.

Ceremonia ślubowania była dość podniosła, ale też i miła. Nie chciało mi się wierzyć, że w końcu, po tych kilku latach zmagań z przepisami, dotarliśmy do pozytywnego finału.

W Internecie można znaleźć opowieści o małżeństwach, które nie przetrwały stresów i obciążeń związanych z postępowaniem imigracyjnym. Jestem bardzo dumna z tego, co razem z mężem osiągnęliśmy. I bardzo się cieszę. Także z tego, że już o tym wszystkim nie musimy myśleć.

W tekście nie podałam kosztów, jakie ponieśliśmy w związku z robieniem zdjęć paszportowych, uzyskaniem potwierdzonych kopii dokumentów, opłatami pocztowymi, dojazdami, opłatami za noclegi w Poznaniu i W-wie itp. Sumując wszystko razem, koszty postępowania urzędowego wyniosły nas grubo ponad 4000$. Informacje o cenach i kosztach podaję wyłącznie "ku pamięci' - w celach informacyjno-kronikarskich.

Ilosć stresu jaka temu wszystkiego towarzyszyła często sięgała zenitu i jest zupełnie niewymierna. Nie da się jej wyrazić w żdnej mierze.

PS

Po ceremonii chciałam zrobić sobie zdjęcie do nowego paszportu - pomyślałam: 'jestem ładnie ubrana, akurat do zdjęcia'. Okazało się, że byłam ubrana źle - za jasny strój i w dodatku bez rękawów. Nie ma lekko. Trzeba było jechać do domu się przebrać :-).

Aby oficjalnie zaistnieć jako obywatel, należy czekać aż uaktualnione zostaną dane w urzędowym systemie komputerowym. Do tego czasu jest się obywatelem, ale też i oficjalnie się nim nie jest. Nie można załatwiać żadnych spraw urzędowych.

Post ten powstał na podstawie naszych doświadczeń i przeżyć. W żadnym razie nie może i nie ma być to przewodnik dotyczący procedury imigracyjnej. W celu zapoznania się ze szczegółowymi przepisami i instrukcjami dotyczącymi postępowania wizowego należy przestudiować strony internetowe: uscis.gov.

Co mnie zaskoczyło i zdziwiło w USA

Ten post jest częścią jesiennego projektu Klubu Polki na Obczyźnie. W ramach projektu blogerki na emigracji  piszą o tym, do czego nie mogą sie przyzwyczaić w krajach, w których mieszkają.

Kiedy pierwszy raz przeczytałam temat 'klubowy' proponowany na październik i listopad ('Do czego nie mogę się przyzwyczaić..'), pierwsze co przyszło mi do głowy to mniej więcej: 'Temat nie dla mnie, szkoda.'

Pomyślałam tak, ponieważ nie patrzę na świat pod kątem „nie mogę się przyzwyczaić". Biorę Teksas z całym dobrodziejstwem inwentarza. Tak samo było, gdy odwiedzałam różne kraje europejskie. Nie skupiam się na tym, czego nie lubię, szczególnie jeśli nie mam na coś wpływu i nie mogę tego zmienić. Nie deliberuję nad odmiennymi zwyczajami. Jeśli są rzeczy, za którymi nie przepadam, znajduję sobie takie, które lubię. Nie porównuję ' lepsze/gorsze niż w Polsce, gdyż moim skromnym zdaniem, do niczego (oprócz ewentualnego obniżenia nastroju) to nie prowadzi. Jest jak jest i tyle. W mojej naturze nie leży też narzekanie, czy malkontenctwo. Nie poprawia to mi nastroju, wprost przeciwnie. Piszę o tym, by wyjaśnić, wspomniany wcześniej, mój punkt widzenia, a nie dlatego by kogokolwiek krytykować. Z dużym zainteresowaniem czytam spostrzeżenia i uwagi Klubowiczek i cieszę się z możliwości przyłączenia się do naszej jesiennej 'akcji'. Bardzo lubię brać udział w projektach Klubu Polki, dlatego pomyślałam 'szkoda, że temat nie dla mnie'. Po zastanowieniu postanowiłam, iż albo trzeba mi zmienić podejście do otaczającej mnie rzeczywistości, albo inaczej spojrzeć na temat projektu (bym nie musiała z niego rezygnować). Wybrałam to drugie.

Co mnie zdziwiło i zaskoczyło w USA

1. Ogromna liczba ogromnie otyłych ludzi - w każdym wieku. Mam wrażenie, że większość osób uważanych w Polsce za otyłe/ z nadwagą, w porównaniu do tutejszych kategorii wagowych, można chyba uznać za lokalną normę wagi przeciętnej. Podczas pierwszych dni mojego pobytu w Teksasie, gdy odwiedzaliśmy rozmaite restauracje, niejednokrotnie szczęka mi opadła widząc zarówno ilość jedzenia serwowanego na talerzach, jak i ilość jedzenia zamawianego i pochłanianego przez osoby siedzące przy sąsiednich stolikach.

Rozumiem, że w niektórych przypadkach otyłość może mieć swoje źródło w schorzeniach i problemach zdrowotnych. Na podstawie swoich obserwacji mam jednak nieodparte wrażenie, że w większości przypadków zupełnie nieprzytomna (w moim odczuciu) nadwaga wielu bardzo 'dużych' mężczyzn, kobiet, nastolatków i dzieci ma swoje źródło w sposobie odżywiania oraz braku ruchu. Chodzenie/ spacerowanie to aktywność uprawiana tu rzadko i przez niewielu. Zupełnie jakby był to sport z kategorii wyczynowych.

W związku z tutejszą odmienną przeciętną wagową, rozmiary ubrań są nieco zaniżone w porównaniu do tych samych nazw rozmiarów stosowanych w Polsce/ Europie. I tak na przykład: lokalny L to w Polsce XL.

Mówiąc o jedzeniu - zdziwiło mnie też, że amerykańskie talerze obiadowe są sporo większe od europejskich. Tym samym oczywiście, więcej można na nie nałożyć.

Większe są też kubki/ filizanki.

Na szczęście, oprócz wielu rzeczy, które dzielimy z moim szanownym małżonkiem, mamy też podobne przyzwyczajenia ilościowo/ żywieniowe. Co oznacza, że często nie jesteśmy w stanie pochłonąć obfitego dania restauracyjnego i starcza nam ono na dwa razy (zabieramy wtedy połowę swojego dania do domu - w specjalnych pudełkach dostępnych w każdej restauracji).

2. W Polsce moda prezentowana przez spikerów telewizyjnych, w reklamach i czasopismach jest bardzo zbliżona do stylu ubraniowo-modowego, jaki widuje się na polskich ulicach. W USA, a przynajmniej w Teksasie, są to dwa, całkowite różne światy. Przy czym ten telewizyjny ma się nijak do tego, co widuję na co dzień. Nie mam tu przy tym na myśli stylu sportowego i kontrolowanego luzu, który także sobie cenię. Spodnie od piżamy i spodnie do jogi, wspomniane wcześniej przez inne dziewczyny z Klubu Polki mieszkające w USA i Kanadzie, są na porządku dziennym, szczególnie gdy robi się chłodniej. Dotyczy to nie tylko osób robiących wypady na zakupy, ale także załatwiających sprawy w urzędzie czy banku. Widziałam, np. w biurze, w którym wydawane są prawa jazdy, młodą dziewczynę w stroju piżamowym oraz o kilka numerów za dużych, wyraźnie męskich i niezbyt czystych laczkach typu domowego.

Kiedyś, jeszcze w Polsce, lubiłyśmy z mamą oglądać (na kanale TLC) program „Jak się nie ubierać". Myślałyśmy wówczas, że do programu zgłaszane są jakieś specjalnie wybrane osoby, wyjątkowo niedbające o swój ubiór lub prezentujące jakiś swoisty, dziwaczny styl. Teraz wiem, że wcale nie były specjalne (no może poza dziewczyną, która lubiła nosić motyle skrzydła), raczej bardzo typowe i przeciętne.

Inna sprawa związana z odzieżą - wiele kobiet i mężczyzn w Teksasie nosi letnie ubrania (np. szorty i klapki na bose nogi) przez cały rok, także zimą. Nawet wtedy, gdy jest naprawdę zimno (kiedy to temperatura spada do zera stopni C i poniżej). Przypominam, że tutejsza letnia norma to ok. 40C w cieniu, więc różnica temperatur między zimą a latem jest znaczna. Trochę mi dziwnie, kiedy ja, ubrana w zimową kurtkę i w kozakach na nogach, spotykam na ulicy takich 'letniaków', łącznie z podobnie 'wyletnionymi' dziećmi. Nie rzadki widok zimą to np. mała dziewczynka w cienkiej sukience i letnich sandałkach. Nie mam pojęcia czy wynika to faktu, że, być może, niektórzy mieszkający tu ludzie nie czują potrzeby dostosowania stroju do temperatury na zewnątrz? A może mają po prostu nadzieję, że zimna aura szybko minie, więc nie opłaca się wyciągać z szafy cieplejszych ubrań? Nie mam pojęcia.

3.  Sposób, w jaki konstruowane i budowane są tu domy mieszkalne.
Zabudowa w 'moim' rejonie Teksasu (poza tutejszym Trójmiastem: Dallas, Fort Worth, Arlington) jest głównie parterowa lub jedno/dwupiętrowa. Sprawia to, że miejscowości są bardzo rozciągnięte w terenie.

W poprzednim miejscu zamieszkania miałam okazję obserwować rozbudowę pobliskiego osiedla mieszkaniowego. Konstrukcja domów (oprócz wysokościowców oczywiście) jest oparta na drewnianym 'szkielecie', składającym się wyłącznie z desek. To, co z wierzchu wygląda na zbudowane z cegieł, ogólnie rzecz biorąc, jest tylko zewnętrzną dekoracją owego drewnianego stelaża.

4. Sposób powitania przeznaczony tylko na okoliczność witania się z kobietami, które znamy lub z którymi jesteśmy zaprzyjaźnieni. Dotyczy to zarówno witających się kobiet, jak i mężczyzn witających kobiety. Zamiast znanego nam uścisku 'na misia' (lub tylko ewentualnego pozdrowienia/ podania ręki) stosowany jest tu powszechnie coś w rodzaju uścisku 'boczno-biodrowego'. W praktyce wygląda to mniej więcej tak, że witając się, zbliżamy swoje prawe biodro/prawy bok do prawego biodra/boku osoby, z którą się witamy i jednocześnie obejmujemy tę osobę prawą ręką. Owa osoba obejmuje nas, też prawą ręką. Początkowo trochę mnie to zaskoczyło, teraz już wiem co mam robić przy okazji spotkania znajomych.

Przyzwyczajam się

Do amerykańskiego systemu miar i wag. Zaraz po przyjeździe do USA nie umiałam odpowiedzieć na pytanie ile mam wzrostu. To znaczy wiedziałam, w centymetrach oczywiście, ale to akurat nikogo wówczas nie obchodziło. Teraz już wiem jaki jest mój wzrost w stopach i calach. Wiem też, że 1 galon to około 4 litry (w takich pojemnikach/butelkach sprzedawane jest mleko). Już (mniej więcej) wiem też co oznaczają, w odniesieniu do stopni Celsjusza, temperatury podawane w prognozie pogody (w Farenheitach). Wiem, że 0 stopni C to 32 stopnie F. Jeszcze przed wyjazdem z Polski wiedziałam z opowieści mojej mamy, która w młodości mieszkała w Poznaniu, że jeden funt to, z grubsza biorąc, pół kilograma. Gorzej z uncjami i mililitrami, ale to akurat w praktyce raczej nie sprawia problemu. Na opakowaniach produktów podawana jest informacja na temat obydwu jednostek pojemności. Resztę, w razie potrzeby, przeliczam na internetowym konwenterze.

Cieszę się, że przynajmniej czas mierzony jest w USA tak jak wszędzie - w minutach i godzinach, i nie muszę tego przeliczać.

Co nie przypadło mi do gustu

Mój numer jeden w tej kategorii to: stylizacje fryzjerskie.

Dwa lata chodziłam do różnych zakładów fryzjerskich, dając szansę tutejszym stylistkom. Obsługa u fryzjera jest typu - wpad/wypad - szybka i prawie taśmowa. Zmoczenie włosów wodą w spraju, strzyżenie i już. Niejednokrotnie prosiłam o wysuszenie moich mokrych włosów suszarką. Uzyskiwałam podsuszenie, z zastosowaniem produktu do układania włosów (promocja towaru, który można kupić, płacąc rachunek). Możliwe jest oczywiście zamówienie pełnej usługi - mycia, strzyżenia i układania fryzury. Jednak bardzo wysoka cena i uzyskany efekt sprawia, że zupełnie się to nie kalkuluje. Dość powszechną fryzurą jest tu stylizacja w stylu, który nazywam 'strąkowo-ulizany'. Moje włosy nie nadają się do tego rodzaju uczesania (i cięcia). Wyglądam w nim, jakby mnie przysłowiowa krowa polizała. W ciągu tych dwóch lat, jeśli w ogóle byłam zadowolona ze strzyżenia, było to tylko zaraz po wyjściu z salonu i krótko po takiej wizycie. Dwa, trzy tygodnie później moje włosy znów wymagały 'clipping' czyli strzyżenia. Któregoś dnia, zdesperowana wyglądem moich włosów, zaopatrzona w nożyczki fryzjerskie, sama obcięłam sobie włosy. Od tego też dnia nie chodzę do fryzjera - własnoręcznie stylizuję sobie włosy i nareszcie jestem zadowolona z tego, jak wyglądam.

Pozdrawiam ciepło znajome panie fryzjerki, panią Beatę i Elę, z których to talentów korzystałam regularnie w Polsce, jeszcze kilka lat temu.

To lubię :)

Kupony rabatowe rozprowadzane przez okoliczne sklepy i restauracje. Możne je znaleźć w skrzynce pocztowej i Internecie oraz w gazetach. Tych ostatnich nie kupuję, wystarczy mi to, co wpada do naszych skrzynek - pocztowej i mailowych. Z kuponów korzystam jednak tylko wtedy, gdy naprawdę potrzebuję lub chcę kupić jakiś konkretny produkt, na który akurat jest rabat. Nie kupuję tylko dlatego, że akurat mamy kupony.

Co lubię w zachowaniu i sposobie bycia Teksańczyków przeczytasz tutaj.

To tyle mojego wkładu do jesiennego projektu Klubu Polki. Zachęcam do przeczytania wczorajszego postu Marianny mieszkającej w RPA oraz do jutrzejszego, autorstwa Olgi, komentującej jej życie w Islandii.

---

Jesienny projekt dedykujemy akcji „AUTOSTOPEM DLA HOSPICJUM” – Przemek Skokowski wyruszył autostopem z Gdańska na Antarktydę, by zebrać 100 tys. zł. na Fundusz Dzieci Osieroconych oraz na rzecz dzieci z Domowego Hospicjum dla dzieci im. ks. E. Dutkiewicza SAC w Gdańsku. Na chwilę obecną brakuje 32 tys. Jeśli podoba Ci się nasz projekt, bardzo prosimy o wsparcie akcji dowolną kwotą.
Więcej info: https://www.siepomaga.pl/r/autostopemdlahospicjum

Sharing Polish & American Movies

My husband and I enjoy watching movies. Different ones, including TV series, comedies and history dramas, war films and adventure stories, SF and fantasy tales, documentaries and natural history shows, detective stories and educational programmes, thrillers and action movies. The ones made in the 30s and more recent productions. However, I need to mention, we are not very much keen on horrors. Anyway, we have watched tonnes of films together. I also introduced my husband to some Polish movies and he presented to me a few American ones, which I had not known before. If you have not seen them yet, maybe you will also watch them soon.

Since my hubbie is interested in WW2 history, most of the Polish movies we watched are various stories connected with that time frame/life in Poland during WW2. Needless to say, I like these films too.

1. The Four Tank Men And A Dog - TV series of my childhood. Everybody (in Poland) watched the adventures of the four friendly guys - a tank crew - and their dog Szarik. I used to have khaki shorts with a picture of Szarik on them. That was cool (when I was little)!
The series was created in 1966 - 1970 (three seasons altogether).

picture from: naekranie.pl

2. Captain Kloss - More Than Life at Stake. Another series I grew up on. Everybody in Poland knew Captain Hans Closs - (fictional character) a Polish spy who operated as a Nazi Abwehr officer during WW2. The episodes were quite involving and interesting. Made in 1968.


3. How I Unleashed World War II (3 parts) - a comedy about a Polish soldier Franek Dolas who escapes from a stalag and his adventures on different fronts/different countries during the war. One of the movies I can watch again and again. Quite hilarious. Made in 1970.


4. The Law And The Fist. Made in 1964. The movie is regarded as one of the very first films made in a western convention. It does not show any cowboys though. "At the end of World War Two, Polish people move to the western lands vacated by Germans. But some ruthless profiteers pose as government representatives and intend to make off with loot from a deserted town they took over. One honest man stands up against them because he believes these goods belong to the people." (citation from: imdb.com)
I also like the song from this film.


5. The Sewer - another classic, made in 1956. It depicts the last days of the Warsaw Uprising 1944 and the desperate battle of an Uprising company against Nazis - occupants of the city. The fighters retreat through the Warsaw sewer system. Very tragic story.

picture from: filmreference.com

6. Vabank (two parts). A comedy which plot has nothing to do with the war. The plot is set in the 30s. The main character Kwinto is an old styled bank robber who wants to revenge a friend killed by Kramer's men. Kramer is a crook who used to be Kwinto's bank robbery associate. A good and funny movie with an interesting plot. Made in 1981.


7. Europa Europa - another WW2 movie. This one was directed by Agnieszka Holland, made in 1990. A story of a Jewish boy who tries to escape the Holocaust and survive in the Nazi Germany. He joins the Hitler Youth and pretends he is an 'Aryan' boy. Quite a movie.



And some of the American shows I was introduced to by my husband.

1. Kung Fu - TV series (first season made in 1972). I love the Shaolin teachings and philosophy included in all the episodes, and the calmness calming from it. It is interesting to know that David Carradine, who played the Kung Fu man, actually did not know any kung fu at the beginning of the first season - he learned it later. But thanks to his former ballet background, he was able to imitate kung fu-like moves and jumps. Very much my kind of show, I find the second season the weakest though.


2. Hatfields & McCoys (2012) - I learned the true story of two families involved in deadly feud which lasted almost thirty years (from 1863 to 1891). The story has become part of the American folklore lexicon so now, when I hear the names 'Hatfields' and 'McCoys', I kow what it means.


3. Band of Brothers (2001). The series was also presented on a Polish TV channel but somehow, when I lived in Poland, I never watched any episode. I am glad I finally did.  The story of the soldiers of Easy Company (the US Army 101st Airborne division) is as great as truly tragic. As tragic as the Second World War was. As any war is. I cried a lot while watching 'Band of Brothers'. It all reminded me of a man I used to know, who had thought during the war too. He never spoke of it though. I feel so bad now that I never cared to ask about it, did not show any interest. Maybe I was too young and too busy with my own life. Maybe he would not have wanted to talk about it anyway. I do hope that, although he is gone and no longer among us, he knows how much his and his fellow soldiers' sacrifice has been appreciated.

picture from: ign.com

4.  Combat! Made in 1962/1967. A TV series about a frontline American infantry squad who fights in Europe during WW2. We watched a few episodes - an interesting fact is that each of them includes a  kind of moral/personal studies of individual characters. In a way the series reminds me 'The Four Men And A Dog' as they were made almost at the same time. But of course, Combat! is totally different. Much more serious.
 

picture from wikipedia.org

5. The Three Stooges - first episode made in 1925. I knew Laurel and Hardy but did not know the three funny guys and their adventures.


 6. Lonesome Dove. Mini TV series made in 1989. A 'story about two former Texas rangers who decide to move cattle from the south to Montana. Augustus McCrae and Woodrow Call run into many problems on the way, and the journey doesn't end without numerous casualties' (citation from imdb.com). Quite involving and interesting plot based on the novel by Larry McMurtry. I wish we could watch the Lonesome Dove sequel/s made later.

picture from wikipedia.org

7. The Rifleman - TV series (made 1958/1963) about a rancher Lucas McCain and his son Mark. The plot is set in the 1870s and 1890s in New Mexico. I especially like the intro of each and every episode.



8.The Howdy Doody Show - children's TV show (1947/1960).

Howdy Doody to you!

Summarizing My Three Years In Texas - What I Learned, Enjoyed & How To Adjust To Life In Another Country

Time passes by so quickly. Soon there will be the third anniversary of my arrival in the States and in Texas. I think it is a good reason to sum up my experiences and write something about it. Just a few thoughts. Some of my previous posts have already touched the topic in certain ways but I do not intend to repeat myself.

A brief summary on what was new to me, what I learned/experienced/found out.

1. Housing
That was quite surprising - to learn that houses here are built in a totally different way, comparing to houses in Poland and Europe (where houses are made mostly of bricks and concrete, not wood). When I lived in Poland I read an article about a lady who had been stuck in an office toilet (somewhere in the States). Since it was late and there was no one to free her, within a few hours, she managed to scratch a hole in a wall and got out. Reading that news I could not understand how she had been able to do it. Because I had a Polish kind of wall in mind - thick and hard. You could scratch it for a month or longer and who knows whether it would be long enough to be successful (to make a big hole to go through it). Now I know the difference. But I still find it peculiar when I see a half of a house being transported somewhere.

2. Before I moved to Texas, I sometimes happened to watch a show (on TLC) about a health place, run by doctors and other professionals, for teenagers with obesity problems. The program presented the kids' dramas and struggles. At that time I found those young ones (with no offense) extremely and unusually big. Mainly because proper diet and keeping the right body weight had always been a topic in Poland. When I came to Texas, I learned those teenagers were neither extreme nor unusual. At least not here.

3. Clothes and their sizes
I am S when in Texas (feels good!). When in Europe, I am M, sometimes L, depending on a country where the clothes are made or/and the manufacturer.

4. Language
Of course, it helps when you are able to speak English (unless you can speak Spanish). But since I had learned British English, sometimes the differences in vocabulary and pronunciation caused a lot of confusion. Meaning myself and people whom I tried to talk to.
Some examples? Here they are:
Once I wanted to get a haircut and have my fringe trimmed. A usual thing but the hairstylist did not understand what I wanted. So I showed her. Later I learned that 'fringe' is called 'bangs' here.
Another time, when at a supermarket, I wanted to get a trolley - people did not know what I meant. So now I also call it 'a cart' as everybody else around.
There are more such words of course: a plaster and bandage, plaster and cast and so on, and so on.

5. Food/ Cuisine

• I quite like the traditional Southern dishes. However, when I prepare them at home, I try to make them lighter and, of course, add a Polish style to them. 
• Coleslaw is a popular side in Poland, so I was happy when I also found it on the menus here. 
• Fish and chips in Texas taste much better than the ones I happened to have in England.
• I have always liked cod and other cold sea kinds of fish. In Texas, catfish and hush puppies have become my favorite food too.
• Tea is very popular in Poland but it is commonly served hot. I guess the reason is much colder climate there. In Texas, I learned to drink cold tea, especially during the summer. By the way, my husband makes the best cold tea in the world!
• Buffet type food places are fun (and the ones we visit offer tasty meals too).
• Best hot & sour soup ever, not to mention other Chinese dishes, are made in a certain Pearl Chinese Restaurant in North TX.
• Obviously, while in Texas, I have learned a lot about Tex-Mex cuisine too. And I also enjoy having it from time to time. 

Some of the posts on food and drinks I wrote earlier: 

My First Thanksgiving & Cooking Challenge

About Groceries, Bread And Everyday Meals

About Doing New Things & How I Won With Pineapple Upside-Down Cake

Pearl Chinese Restaurants

The Ultimate Buffet Experience At Pizza Inn

6. Music and Live Entertainment

• Bass Hall in Fort Worth is quite a pretty place and so is Winspear Opera House in Dallas. 
• I have always been fond of music by Tchaikovsky but I needed to come to Texas to see 'The Nutcracker' live. At Christmas. And learn that it is one of the local Holiday traditions.
• Besides that, we enjoyed watching many other ballets and music performances including a musical by Gershwin, classical music, jazz, traditional Irish music and more.
•  North Texas Irish Festival - various interesting traditional music and dance groups, and more modern, rock bands. Quite an event. While listening to some of the musicians who sang and played shanty-like songs, I had a feeling I was back by the sea in Poland.
• Scottish Festival & Highland Games - music and fun again!
• Scarborough Fair reminds me old times country fairs seen in movies. The same atmosphere and similar attractions. Laughter and stage magic! Not to mention the mermaids and their stories. :)
• Sports: rodeo, baseball, and hockey games - enjoyable and entertaining.

My First Live Baseball Game
My First Live Hockey Match
My First Time At The Rodeo

7. Cars and washing machines
Mostly everybody in Texas has a car but not everybody has a washing machine. It is the opposite in Poland. With very well developed public transport, numerous bus stops and buses going to various places every few minutes, commuter trains, ferries (at least where I come from), a car is simply not needed there. I used to know people in Poland who, despite having a car, preferred going to work by bus - to save on gas and to avoid traffic stress too.
In Texas, a car is a kind of first aid thing. Not having one can cause real problems.

8. Travel

• Texas Hill Country is absolutely beautiful!
• Everybody is somebody in Luckenbach.
• We remember the Alamo too.We visited the place during our first Texas travels. 

9. Nature
Texas is not just a desert as quite a lot of guys in Poland tend to think (maybe because of the westerns they have seen and the scenery shown in those movies). The state has a lot of greenery, flowers, botanic gardens and beautiful landscapes.
When in Texas, I 'discovered' many plants which are also grown in Poland. The difference is that there, they are small, nursed mainly in plant pots. It is nice to see how big and beautiful they can become in the hot climate and weather conditions.
I saw raccoons as big as fat cats, admired the lovely birds of Texas (the red cardinal is my favorite one) and enjoyed listening to their songs (meaning birds of course, not raccoons); smelled some animals (guess what it was - did not enjoy it at all).
Bluebonnets are smaller and cuter here than similar kinds of plants which I know from Poland. On the other hand, the European ones are colorful, not only blue.

Finally, my advice for those of you who have moved to another country:

• Visit various places in your new neighborhood/ area. Try to learn some history to better understand local people and  their customs as well.
• Be open to differences and new things.
• Do not categorize: 'better'/'worse' than at home. It does not change anything and leads you to nowhere. 
• Find some places you like to go to and something you like doing.
• Take everything as it is.
• Try to adjust to new life circumstances and the society but remember who you are and where you come from.

• ENJOY!